Het was al even geleden dat ik voor het laatst in Enkhuizen was. Helaas nu met een droevige reden, de oudere zus van mijn moeder, mijn tante Nelly, is vorige week vrij plots overleden. Geboren in maart 1946, ze is 78 geworden. Mijn moeder was in dit gezin het nakomelingetje, na eerst een broer en dus deze zus. Verschil in leeftijd en ook karakter heeft helaas tot gevolg gehad dat de band vriendelijk, maar nooit echt heel warm te noemen was.
In het jaar 1769 overleed in Enkhuizen mijn verre voorouder Cornelis Valentijn. Hij ligt aldaar begraven in de Westerkerk. Zijn verhaal is extra bijzonder, want hij behoorde tot het volk der Bouginezen en werd geboren op het Indonesische eiland Sulawesi (ook wel Celebes, zie headerbeeld) en kwam als slaafgemaakte terecht in Noord-Holland.
Afgelopen zondag kwam ons aller Cornelis voorbij in het televisieprogramma Firma Erfgoed in de aflevering getiteld 'Enkhuizen'.
Vorige maand in de duinen in ons beste goed een photoshoot gedaan voor mijn vaders 70e verjaardag. Tot mijn verrassing erg leuk om te doen, we hadden ook een prachtige zonnige dag gelukkig. Daarnaast toch best wel confronterend (zit mijn haar nog goed?) en op een gegeven moment kramp van het blijven lachen.
De foto's vervolgens afgelopen zondag gekregen, hierbij een hele kleine selectie. We hebben er echt heel veel gekregen, en konden 1 van de groepsfoto's kiezen voor extra bewerking. Echt meer dan waar voor ons geld en een hele leuke middag gehad. Dus mocht je nog een leuke fotograaf zoeken voor een dergelijk evenement, Pascale van Reijn is een aanrader!
Ben in wisselend gezelschap de afgelopen paar weekenden druk bezig geweest om de flat van Oom Fred uit te ruimen. De oudste broer van mijn vader had eindelijk een plekje in een verzorgingshuis. Dus de eerste dag bezig geweest om zijn essentials boven water te krijgen en te verhuizen, zodat hij een fijn plekkie had. Daarna steeds terug om op te ruimen. En nog meer op te ruimen. Wat een spullen! Oom Fred heeft officieel de diagnose hoarder, dus je hebt misschien een beeld.
De meisjesnaam van mijn moeder is Schoonhoven. Vreemd genoeg was ze echter nog nooit in de plaats met die naam geweest. Dus dat leek ons wel een leuk uitje voor deze zondag.
Schoonhoven is als Zilverstad bijna 700 jaar oud. Nadat de kasteelheren in de 14e eeuw opdracht gaven aan de eerste zilversmeden heeft de stad zich ontwikkeld tot een uniek centrum van zilverambacht, -industrie en -kunst.
We hebben uiteraard het zilvermuseum bezocht, met zijn prachtige sieraden en andere stukken. Ik heb in het verleden een cursus 'Edelsmeden en Emailleren' gevolgd, dus ik weet een heel klein beetje hoeveel werk het allemaal is.
Kreeg onlangs uit het niets een mailtje van het Zuiderzeemuseum, dat ze bezig waren met een tentoonstelling waar onze slaafgemaakte voorouder Cornelis Valentijn een rol zou spelen, of wij van De Familie daar nog iets aan toe wilden voegen. Ik zat toen echter vlak voor mijn vakantie en een drukke periode op werk, dus ik heb dat doorgezet en dat is gelukkig verder opgepakt.
Beetje onduidelijke foto, maar ik vind het zo'n mooi beeld. Genomen ergens eind jaren 70, vermoedelijk in Hoorn, door mijn vader. Toen winters nog Winters waren. In beeld zie je mijn broer Tjerk (dit is vlak voor mijn geboorte vermoed ik) met onze tante Nell, de jongste zus van mijn vader.
Kwam trouwens op dat hele stamboom gebeuren door een mailtje van mijn oom (broer van mijn moeder). Hij had nevenstaande foto van hun moeder, mijn oma, en heur zussen gevonden. Erg leuk, want die kende ik nog niet. Jammer dat ik niet zo veel weet over de 2 zussen aan de linkerkant, zij zijn volgens de overlevering niet al te oud geworden.
Mijn oma was geboren in 1912, dus, ook gezien de kleding, is deze foto uit begin jaren 30. Beeldige mode trouwens, met die cloche hoedjes en chique schoenen. Kek.
Toen Nora geboren werd, is me door meerdere mensen gevraagd wanneer ik zou gaan oppassen. Vanaf het begin heb ik echter gezegd dat ik dat pas doe als ze kon vertellen wat ze wilde. Nou, dat kan ze inmiddels (en hoe!), dus ik groet u nu vanaf de bank in mijn hoedanigheid als babysit terwijl beide meiden vredig slapen. Makkelijk baantje eigenlijk. Nu alleen niet denken aan al die horrorfilms die ik in de loop der jaren heb gezien waarbij de babysit altijd als eerste op vreselijke wijze om het leven komt.