Alrijne

Kolere, dat was even schrikken. Wilde net naar de sportschool toen ik vrijdagochtend een berichtje kreeg van mijn broer, of ik mam al had gesproken. Geen normale gang van zaken, dus reden voor alarm. Zij belde me vlak daarna. Ze zat in het ziekenhuis met ons vader, die thuis last had van uitval aan de rechterkant en moeite had met praten. Broer woont gelukkig vlakbij het Alrijne (door oa mijn moeder nog stug het Elisabeth -de oude naam- genoemd) en kon haar snel bijstaan. Papa kreeg snel medicijnen en onderging een serie onderzoeken. Daarna was het afwachten.

Ze wilden em uiteraard daar houden ter observatie, ondertussen ging het wel al weer een stuk beter gelukkig. Het was waarschijnlijk een TIA, gelukkig geen schade in de halsslagaders. Met fysio en meer medicijnen moet het goed komen. Als wisseling van de wacht ben ik eind van de middag met mam langs geweest en heb vervolgens die nacht in mijn ouderlijk huis geslapen. Tijdens bezoekuur zaterdag zijn we in verschillende combinaties weer langs geweest.

Verdere vooruitgang was gelukkig goed te zien, lopen gaat nog wat moeizaam en af en toe naar woorden zoeken, maar hij gaf aan nu wel weer naar huis te willen. Een goed teken. Helaas was die ochtend een kleine hartritmestoornis geregistreerd, dus verplaatst naar cardiologie, om dat nog goed te monitoren. En daarna nòg een nachtje. Uiteindelijk in de loop van deze ochtend het sein gekregen dat ie naar huis mocht. Wat een weekend. Ik heb aangegeven dat ie zulks niet meer mag doen. Dat heeft hij beloofd. Dus.