Tijdens de hittegolf van 2019 ben ik een aantal keer naar de bios gevlucht, dat kon toen nog. (Hopelijk deze zomer weer, maar goed..) Ik zag toen onder andere de documentaire over de maanlanding van precies 50 jaar geleden, Apollo 11, bestaande uit alleen archiefbeeld met een goeie soundtrack.
Ik wist natuurlijk de algemene dingen van die reis, met die mooie woorden bij de eerste stap op het oppervlak. Maar de exacte details wist ik niet, ook niet dat Michael Collins de hele tijd aan boord van het ruimtevaartuig bleef. Ook toen deze achter de maan verdween en er geen contact meer met de aarde kon maken. Hij is eind vorige maand overleden, hoe meer ik over hem lees, hoe indrukwekkender zijn levenshouding.
During his day flying solo around the Moon, Collins never felt lonely. Although it has been said "not since Adam has any human known such solitude", Collins felt very much a part of the mission. In his autobiography he wrote "this venture has been structured for three men, and I consider my third to be as necessary as either of the other two". In the 48 minutes of each orbit when he was out of radio contact with the Earth while Columbia passed round the far side of the Moon, the feeling he reported was not fear or loneliness, but rather "awareness, anticipation, satisfaction, confidence, almost exultation".
Wat me ook is bijgebleven aan de docu overigens, is dat tijdens de hele reis de vitals van de astronauten gemonitord werd, waarbij iemand opmerkte dat de hartslag van Buzz Aldrin tijdens de hele reis, dus ook die bijzonder spannende landing, een lage hartslag bleef aanhouden. Uiteraard is dat later uitgebreid geanalyseerd, zie bijv dit artikel in de LA Times.
